Bovendien ontstaat er een reisverhaal, dat zich als het ware ‘hecht’ aan het perspectief. Aan dit hele verhaal sleutelt, houwt en schaaft de messianic onophoudelijk: SculpTale.
‘Sculp’ komt van ‘sculpting’, en dat betekent beeldhouwen, dus ‘houwen aan een beeld’. Een sculptuur is niét het materiaal waaruit het bestaat. Datgene wat in het materiaal wordt uitgebeeld, maakt het een beeld. Dit materiaal kan ook uit taal bestaan. Door het perspectief met als materiaal ‘taal’ te beschouwen en te behandelen als een sculptuur, wordt het zelfstandig en kan de messianic worden beschouwd als niets meer en minder dan de beeldhouwer. Een beeldhouwer staat los van het beeld en dat is belangrijk: de beeldhouwer is niét het beeld. Dit voorkomt dat de beeldhouwer het zicht op het beeld ontneemt en ook dat de beeldhouwer door anderen als ‘het beeld belichamend’ wordt gezien.
Een sculptuur heeft een zelfstandig bestaan in de wereld. Het is hier nu. De ondertitel van SculpTale is Tell It Like It Be, een variant op ‘tell it like it is’. Een perspectief is ‘verderop’. Het perspectief van SculpTale is concreet, reëel, staat zelfstandig op zichzelf, maar bevindt zich als ‘verderop’ tegelijkertijd in de toekomst. Daarmee vormt het niet alleen een baken waar men zich op kan richten, het IS er als perspectief Nu Hier al, heel concreet. Zo ondersteunt het optimaal de intentiekracht die de IntentionCascade voedt.
Field Expert: Robbert Bloemendaal